’De coach-coupé’
Het vorige blog besluit met het overvloed gedicht van Judith Herzberg.
Juist met je talenten kun je de ander, m.n. ook ‘onbekenden’, op handen dragen. Je wordt niet moe en beleeft van alles, als je doet wat je talenten niet laten kunnen. En die staan 24/7 aan, dus je doet iedereen te kort als je je talenten alleen in werktijd zou inzetten.
Vanuit dat idee en omdat ik graag in de trein zit - op langere afstand bij uitstek een voertuig voor reflectie - zag ik met mijn meedenk(tank) talent een overvloed aan mogelijkheden.
Ik kocht een dagkaart 1e klas en plakte een A4 tje met vette letters COACH COUPË op het raam. Vol verwachting zat ik in mijn rijdende gespreksruimte. Maar niemand die nieuwsgierig binnenstapte. Het experiment een beter lot dan dat van nachtkaars gunnend, liep ik verder de trein in. Aan wie er aanspreekbaar uitzag, vroeg ik: “Weet u wel dat er een coach-coupé aan boord is?”. “Oh ja?” “Ja ja, want onze bestemming is wel Leeuwarden, maar voor wie nadenkt over zijn èchte bestemming - en ik zag u wat mijmerend het raam uitkijken - kan daarover filosoferen in de coach coupé. Als u even meeloopt, dan kunt u in daar eens met de treincoach bij stilstaan, of gewoon even praten over wat u op dit moment bezighoudt”.
Mijn mobiele coach coupé begon net lekker te lopen, tot de hoofdconducteur zich meldde. “Heeft u een vergunning?” vroeg hij bars. Ik vertelde hem van mijn experiment, dat ook het imago van de NS kon versterken. Maar de man voelde zich voor de gek gehouden en was onverbiddelijk.
Een week later op een feestje vertelde ik mijn avontuur aan Laura, purser bij de KLM. “Lau, kan ik mijn idee ook niet hogerop vleugels geven?” Tot mijn dankbare verbazing zei ze “Ja, waarom niet, volgende maand ga ik naar Chengdou, vlieg maar mee”. Het werd een mooie reis. Maar ook de KLM heeft helaas geen ruimte voor andere dienstverlening dan de eigen vervoering.
Moraal:
Steek je talent niet onder stoelen of banken. Timmer ermee aan de weg, dan ben je jezelf op het spoor. En je maakt een reis van je leven.